Sa Antipolo Makikita ang Isang Museo

 kung saan ako dinala ng aking mga paa,

 latak ng alaalang nililigaw ako

na parang engkanto,

 na parang hindi ako tagarito.

Ibig sabihin, Samantha, nandirito na naman ako,

 nakatitig sa dibuhong hindi ko maintindihan

kung tungkol ba sa pag-ibig

 o disgrasya.

Sa mga panahong tulad nitó

 kung saan maalinsangan, ang hangin

at humuhugong ng pagkabagot ang mga sasakyang

 nakaparada sa munisipyo,

 tila iisa na lang sila.

 Wala na rin akong lakas o panahon

 para kilalanin ang kanilang pagkakaiba,

para manmanan ko ang bawat hugis at isiping

 may ibig sabihin iyon sa akin.

 Tulad noong pinagmasdan ko ang kisame

 sa silid ng ating hulíng tagpo

at sinabi sa sariling, heto iyon.

 Heto ang sining ng lahat ng pagkawalay—

 ang anino mong nagsusumiksik sa pantalon,

 ang ingit ng pintong ayaw ko sanang magsara.

Ang pangalan mong isinisigaw ng bawat liko’t diretso

 ng arkitektura ng gunita. Isang larawan

 ang iyong mukha

 at ako ang pader na kaniyang sinasabitan.